Morir con las letras de mi prosa será el mejor testigo de mi existencia en este mundo

martes, 31 de enero de 2012

Huellas nostálgicas - Capítulo XIX

Recorro el mismo camino que dimos una vez, ando por aquellos huecos que dejaron nuestros pies en esa arena de aquella orilla, donde paseábamos tantas veces, reíamos, nos besábamos, nos contabamos cosas tan absurdas, estábamos locos de remate, locos de atar, locos de amor y pasión... todo era perfecto. Nada era lo suficientemente increíble, para aquel Todo que me llenaba al estar allí, a tu lado, cogiendo tu mano, sintiendo tu tacto, vibrando con nuestro amor, que hacía que mis pupilas intensamente brillaran. Todo era increíble, idílico, si no te tenía cerca, no me sentía tan bien, tan alegre, tan enamorado..sin ti, mis ojos no podían volver a brillar. Ha pasado el tiempo, mucho tiempo, y ese brillo, no ha vuelto a aparecer en mi rostro, desapareció, se fue borrando al igual que las marcas que dejamos en la arena de aquella orilla, y que ahora veo con la ayuda de la nostalgia más amarga. No sé si algún día volveré a tener la gran suerte de que todo esto vuelva a repetirse, mientras tanto, espero en esta barca, en la línia que separa el mar del cielo.


2 comentarios:

  1. La última frase es simplemente mágica :)

    Foo

    ResponderEliminar
  2. Tranquil que trobaràs a algú que t'ilusione i també et tornaràn a brillar els ulls, com aquells dies. Potser no serà de la mateixa manera,però segurament serà igual d'especial.

    :) T'ho dic perquè ho sé i sé que et mereixes que algú et faça sentir aixina altra vegada :)

    ResponderEliminar